Instrumenti orkestra u osnovnoj školi |
||||||||||||||||
|
Blok-flauta Blok-flauta (frulica) je jedan od najstarijih duvačkih instrumenata koji je zbog svoje jednostavnosti oduvek nalazio veliku praktičnu primenu. Prve frulice ovakvog tipa datiraju još iz XVI veka. Ona se karakteriše mekom, nežnom i plemenitom bojom tona. Danas se primenjuje u savremenoj muzici kada treba dočarati neka davno prošla vremena ili neke naturalističke momente. Sve veću primenu frulica ima u školskom muziciranju, u razvoju muzičkih sposobnosti i otkrivanju muzičkih talenata. Frulica je prisutna na svim prostorima i kontinentima, ali se nalazi pod različitim imenima. U Engleskoj to je recorder, u Italiji flauto dolce, u Francuskoj flute douce ili flute a bec, u Nemačkoj blockflote ili schnabelflote. I kod nas je sve češći termin blok-flauta. U starijim vremenima frulice su se pravile od drveta dok se danas najčešće nalaze od plastičnog materijala. Ona je jednostavnog konusnog oblika sastavljena iz dva dela: glave i trupa. Glava je kljunastog oblika u čijem vrhu se nalazi pravougaoni otvor za duvanje. Trup frulice je duži i sadrži 8 kružnih zahvatnih otvora za prste leve i desne ruke. Osnovni razlog zbog koga se frulica pravi od dva dela je mogućnost korekcije intonacije instrumenta, odnosno štimovanje koje je vrši produženjem dužine cevi frulice tako što se i glava i trup pomeraju suprotnim kretanjem do željene intonacije. Naravno, ovim se postiže samo minimalno, fino štimovanje instrumenta. U dečijim orkestrima upotrebljavaju se četiri vrste blok-flauta: sopran, alt, tenor i bas. Sopran i tenor su in C, a alt i bas su in F. One se razlikuju po veličini (od 30 do 140 cm), boji tona i opsegu odnosno registru. Sopran blok-flauta ima najkraću cev i proizvodi visoke i oštrije tonove, dok flaute sa dužim cevima (alt, tenor i bas) imaju proporcionalno niže, mekše i sve tamnije tonove. Sve četiri blok-flaute pokrivaju ukupan tonski opseg od F do C4, što nam omogućava da u orkestarskom muziciranju ostvarimo zvučnu širinu i punoću. |
|||||||||||||||
|
Za sve četiri varijante blok-flaute deonice se beleže u violinskom ključu, stim što postoji razlika između pisanog i zvučnog odnosno realnog tona.
|
|||||||||||||||
|
Učinicima treba još na časovima redovne nastave pokazati kako se instrument drži i koristi. Kljun frulice stavljamo u poluotvotena usta i ne pritiskamo ga zubima. Frulica se drži prstima leve i desne ruke, dok su laktovi malo odmaknuti od grudnog koša. Instrument u odnosu na telo treba da gradi ugao oko 45 stepeni. Otvore na frulici pokrivaćemo lakim pritiskom jagodica. Jedini otvor na donjem delu cevi zatvaramo palcem leve ruke. Prvi, drugi i treći prst leve ruke pokrivaju prva tri otvora na gornjem delu cevi. Ostala četiri otvora pokrivaju redom prsti desne ruke. Palac desne ruke služi kao "nosač" instrumenta, dok četvrti prst leve ruke nema nikakvu funkciju. |
|||||||||||||||
|
Način dobijanja tona na ovom instrumentu je sledeći: Uduvavanjem vazduha kroz otvor u vrhu kljuna vazdušni mlaz se seče o kosu ivicu u prozoru kljuna. Na taj način, jedan deo vazduha odlazi van instrumenta a drugi u cevi instrumenta obrazuje vazdušni stub koji svojim treperenjem proizvodi zvuk. Najduži vazdušni stub daje i najdublji ton na frulici, kada poklopimo sve otvore. Podizanjem nekog prsta i oslobađenjem otvora skraćujemo vazdušni stub i na taj način dobijamo više tonove. Jezik ima veoma važnu ulogu u dobijanju tona. Pre nastupa tona treba podesiti jezik iza korena gornjih prednjih zuba, kao da hoćemo da izgovorimo reči Ti ili Di. U trenutku izgovora, jezik se vraća u normalan položaj dok vazduh nastavlja da struji kroz cev frulice. Ovo je u stvari bitno za aktiviranje dijafragme i dobijanje tkz. ataca tona (napad), kako bi dobijeni ton od samog početka bio konkretan i siguran. Za dobijanje visokih tonova udarac jezika treba biti čvršći i oštriji a za niže tonove mekši i nežniji. Ton se može dobiti i bez ovakvog nastupa jezika pravilnim radom dijafragme, ali za period učenja ovakav princip je veoma koristan. |
|||||||||||||||
Zbog svoje jednostavnosti, blok-flauta ima sve veću primenu u školskom muziciranju. Njena boja se idealno slaže sa Orfovim instrumentarijumom, pa je zato i redovan instrument u tom sastavu. Njen ton traje duže za razliku od udaračkih melodijskih instrumenata Orfovog instrumentarijuma. Može se koristiti i u jednorodnom sastavu orkestra, sa sve četiri registarske varijante. Aranžirane kompozicije za orkestar blok-flauta, retko ćemo naći. Zato pristupamo prilagođavanju aranžmana odabranih kompozicija iz planiranog repertoara orkestra. |
||||||||||||||||
|
|